Útrás íslensku bankanna

 

Ég hef verið á ferðalagi seinustu vikur og því lítið bloggað. Á meðan hafa hlutabréfi verið í frjálsu falli í heiminum. Að vísu hafa hlutabréf á Íslandi ekki hrapað öll jafn mikið og mörg erlend bréf en engu að síður er úrvalsvísitalan búin að tapa miklu. Gengið er á fljúgandi siglingu upp á við, dollarinn sem hægt var að fá á innan við 60 kr. er nú að nálgast 70 kr. Einnig hafa verið fréttir af því að fjárfestingar Íslendinga kunni að dragast saman vegna lánsfjárkreppu. Peningar sem einu sinni voru til eru horfnir því þeir voru bundnir í bréfum sem féllu í verði eða voru lánaðir til fyrirtækja sem eru farinn á hausinn. 

Ég hef haldið að arðsemi fjárfestinga íslendinga stafi af því að við höfum tekið áhættu. Hinn fullkomni markaður er þannig að arðsemi er yfirleitt í réttu hlutfalli við áhættu sem tekin er. Markaðurinn er aldrei svo fullkominn. Hann er ekki gegnsær og þarf því mikla vinnu til þess að greina tækifæri. Þeir sem eru skjótir til og duglegir við greininguna geta fundið tækifæri sem fara fram hjá öðrum og því rentað peninga sína án mikillar áhættu. 

Nýjustu fréttir um það að Íslensku bankarnir hafi ekki tekið þátt í þeim áhættufjárfestingum sem nú valda óróanum auka trú mína á þeim. Nú er tækifæri þeirra (sem ekki tóku áhættu) að gerast hrææta, notfæra sér veikleika hinna sem tóku áhættuna og töpuðu.

Kaupþing sameinaðist nýlega Hollenskum banka og skildu frá kaupunum áhættufjárfestingar í bandarískum húsbréfum. Þeir halda því fram að þeir hafi unnið að þessu í mörg ár og það tengist ekkert sveiflum á markaði. Ég græt það ekkert þó Íslendingar græði svolítið á þessu þó ég fagni ekki óvissunni. Það eru alltaf tækifæri - jafnvel í kreppu.