Lífeyrissjóður opinberra starfsmanna.

 

 

 

Það er hart að þurfa að borga skuldir sínar þegar framfærslan dregst saman. Það er hins vegar hætt við að illa færi ef Íslendingar hættu að gera slíkt.

 

Nú telja sumir spakir menn það algjöra vitleysu að hækka lífeyri opinberra starfsmanna á sama tíma og framfærslueyrir þeirra sem í aðra lífeyrissjóði greiddu dregst saman.

 

Þegar ég var ungur kvartaði ég yfir því að laun mín sem þinglýsingafulltrúi hjá Borgarfógetaembættinu væru svo lág að það borgaði sig að verða skrifstofumaður á lögfræðistofu. Lögfræðimenntun mín væri minna en ekkert metin. Þá sagði fólk á almennum markaði að ég hefði gullnámu í formi lífeyrissjóðs. Ég hélt áfram að streða allt út á þennan lífeyrissjóð.

 

Nú þegar ég er byrjaður að taka úr þessum lífeyrissjóð segja menn á almennum vinnumarkaði að ég eigi að gefa hann eftir.

 

Með því að greiða mér lág laun en tryggja mér í staðinn bestu lífeyrisréttindi sem þekktust var ríkið að taka lán hjá mér. Lífeyririnn er skuld á ógreiddum launum. Það er því algjörlega rangt sem sagt er að lífeyrisþegarnir sem fá nú takmarkaðan lífeyri séu að greiða niður lífeyri minn. Þeir eru að greiða niður gamla skuld ríkisins. Krafan á lífeyri er eign mín alveg eins og önnur laun. Sá sem vann á almennum markaði gat keypt ríkisskuldabréf fyrir mismuninn á launum á almennum markaði og ríkismarkaðnum. Þannig skuldaði ríkið honum alveg eins og mér.

 

Svo er nú sú fullyrðing að núverandi landsmenn þurfi að greiða mér lífeyri. Það er ekki hafið yfir efa, því enn er ríkið að taka lán m.a. með því að tryggja opinberum starfsmönnum lífeyri. Það eru því komandi kynslóðir sem borga brúsann.

Athugasemdir

[Haraldur Haraldsson, 29.4.2010 kl. 23:40]

þarna erum við sammála lífeyrir ríkisris hefur verið vel haldið og á ávöxtun,en þetta með að  hjá okkur hinum skuli Atvinnurekandi hafa þar meirihluta og ráð finnst manni vera ólöglegt,við eigum ekki einu sinni atkvæðisrétt/Kveðja Halli gamli