Nútíma genahreinsanir

Vinur minn sagði við mig á kaffihúsi í dag að menn töluðu eins og heimurinn væri að farast. „Hefur það ekki alltaf verið þannig?“  Spurði ég og tók nokkur dæmi. Við Íslendingar segjum;  „þetta reddast“

Þetta leiddi síðan til annarar spurningar af minni hálfu. Hvað á mannkynið langt eftir ólifað. Vinur minn taldi að við værum sko ekki á vonarvöl og gætum brugðist við hvaða aðstæðum sem væru næstum því og lifað af sem dýrategund þó margir einstaklingar dæju. „En hvað með úrkynjunina?  Við verndum og hjálpum þeim sem eru með gölluð gen og þeir fjölga sér“  „Þetta skiptir litlu fyrstu 500 árin eða svo en hvað eftir 10 þúsund ár?“

Hitler sálugi og hans skoðanabræður vildu hreinsa mannkynið af óæskilegum genum. Eftir slíkar aðfarir má ekki minnast á neitt sem heitir genahreinsun.

Ég spyr tveggja spurninga.

a. Er genahreinsun óhjákvæmileg ef við hugsum í tugþúsundum ára í stað þess að álíta alltaf að heimurinn farist á morgun?
b. Erum við ekki byrjuð á genahreinsun með því að grennslast fyrir um arfgenga sjúkdóma í fóstrum og eyða þeim óæskilegu?
Svar við spurningu a) er nei ef við álítum að mannkynið gangi í gegnum þvílíkar hörmungar öðru hverju að náttúran sjái um hreinsanirnar. Til að svo megi verða hljóta hörmungarnar að verða af  stærðargráðu sem er næstum því óhugsandi svona viðlíka á heimsvísu og móðuharðindin voru okkur Íslendingum.  Jafnvel við slíkar hreinsanir þá ráð genin ekki hverjir lifa og hverjir deyja heldur efnahagur aðstandenda.

Svar mitt við spurningu b er að við séum búin að heimila atriði sem eiga eftir að leiða til genahreinsana og í raun eru byrjaðar. 

Af framansögðu sést að ég tel að genahreinsanir séu óhjákvæmilegar þegar litið er þúsund ár fram í tíman eða meir. Ég tel að við séum byrjuð að setja línurnar og jafnvel byrjuð á slíku.

Mér finnst mjög óæskilegt að slíku sé laumað inn án vitrænnar umræðu eins og verið er að gera.

Genahreinsanir Hitlers voru byggðar á hrottaskap, stríddu gegn siðgæðisvitund  fólks og var byggð á gervivísindum um yfirburði eins kynsstofns. 

Öll genahreinsun er á mörkum þess sem okkar siðgæði leyfir og getur leitt til einsleitni fólks sem aftur gæti leitt til endaloka mannkynsins.

Genahreinsun sem nú fer fram er á valdi foreldra þ.e. þeim er heimilt að láta eyða fóstrum með ákveðna erfðavísa og litningagalla. Það að eyða fóstri stríðir á móti siðgæðisvitund fjölda manna í sjálfum sér og vitræn umræða um fóstureyðingar til genahreinsunar fer ekki hátt.

Það er stutt í það hægt verði að búa til fóstur í glasi, að megin stefnu til af genum foreldra en ákveðnum óæskilegum eiginleikum er breytt strax í upphafi þannig að einstaklingurinn og allir afkomendur hans verði lausir við meingen sem annar eða báðir foreldrar bera. Þetta lofar góðu við fyrstu sýn. Skoðum þetta nánar. Við tökum sem dæmi ætt þar sem sykursýki eða bilun í skjaldkirtli eru arfgeng vandamál. Er ekki sjálfsagt að losa síðari kynslóðir þessara ætta við þá sjúkdóma. Flestir svara því játandi. Sparnaður fyrir þjóðfélagið og þetta eykur lífshamingju allra eftirlifandi. Tökum þá önnur dæmi svo sem einhverja andlega sjúkdóma eða sértæka námsörðugleika. Þegar að slíkum vandamálum er komið er sverðið orðið tvíeggja. Allir mestu snillingar veraldarsögunnar hafa átt við eitthvað slíkt að etja. Eyðum við snillinni með göllunum. Foreldrar vilja væntanlega að barn þeirra lifi „eðlilegu“ lífi og sé heilbrigt en óska þess ekki sérstaklega að það verði þekkt fyrir snilli sína næstu 2000 árin. Ef foreldrar mættu ráða eru líkur á því að slíkum eiginleikum verði eytt.

Það er ekki ætlun mín með þessum skrifum að svara spurningum varðandi genamengi mannsins – aðeins að segja þetta. Við verðum að ræða hlutina hleypidóma laust.

Athugasemdir

[Haraldur Haraldsson, 8.3.2008 kl. 14:20]

Mjög svo skemmtileg grein um þarf efni/Kveðja Halli gamli