Siðgæði í kynlífi

 

Nú hefur héraðsdómur kveðið dóm um hvað er kynferðisleg hegðun án ofbeldis. Það er sem sagt alt í lagi elta konu inn á kvennaklósett ýta henni inn á lokað salerni girða niður um hana og hafa við hana alls kyns kynmök án þess að hún hafi gefið leyfi til athafnarinnar.

Semsagt það er ekki nauðgun ef kona er lömuð af skelfingu og getur ekki sagt nei. Geturðu sett þig í spor einstaklings sem er elt af mun sterkari einstakling inn í prívat rými sem hann má ekki fara inn í verða stjakað inn í mjög lítið rými þar inn af og svipt klæðum sem hylja viðkvæmust hluta líkamans. Við karlmennirnir getum verið næsta rólegir - slíkar nauðganir eru aðeins framkvæmdar á veikburða einstaklingum, konum og börnum.  

Nauðgun þarf ekki að vera með ofbeldi. Hún er annað hvort með ofbeldi eða hótun um slíkt. Ef mönnum finnst það ekki pínulítið ógnandi hegðan sem hér hefur verið lýst lýsir það litlum hæfileika til þess að setja sig í spor annarra. Ég tel að hegðun þessi teljist ofbeldi í huga allra heiðarlegra manna.

Þau kynmök og kynferðisleg samskipti einstaklinga sem ekki eru höfð í frami með samþykki beggja eru að mínu mati nauðgun. Kynmök eru mjög alvarleg athöfn. Kynfrelsi er eitt mikilvægasta einstaklingsfrelsið og ekkert jafnrétti er án þess að það sé virt. Sá dómur sem hér hefur verið fjallað um lýsir fornri fyrirlitningu á réttindum kvenna og er draugur frá þeirri tíð þegar konur töldust annars flokks borgarar.

Kynmök án samþykkis beggja er nauðgun.  

 

 

Athugasemdir

[Hans Haraldsson (IP-tala skráð) 7.7.2007 kl. 08:16]

Byggði dómurinn ekki á því að það hefði ekki talist fullsannað að maðurinn vissi að konan upplifði atburðinn sem nauðgun (mens rea, er það ekki)? Ég get svosem alveg tekið undir það að þetta er sorglegt mál en maður hlýtur að velta fyrir sér hverskonar fordæmi hefði verið sett ef maðurinn hefði verið fundinn sekur. Væri þá alltaf sakfellt ef einhver upplifir kynlíf sem nauðgun en hefur ekki sagt nei eða streist á móti eða kallað á hjálp ef tækifæri gefst til? Viðkomandi þyrfti bara að segjast hafa verið "lamaður/lömuð af skelfingu"? Væri það þá ekki  í raun á ábyrgð sakbornings að sanna hvað hvað kærandi hafi verið að hugsa?

[Jón Sigurgeirsson , 7.7.2007 kl. 12:13]

Þetta er spurning um hvað er eðlileg hegðun á milli kynjana. Ef þú hefur kynnt þér pælingar um kynferðislega áreitni og einelti sem er oftast andlegt ofbeldi og bærir það saman við verknaðarlýsingu sem er full sönnuð þá findirðu samsömun.

Mér þykir ekki eðlileg hegðun að elta konu inn á kvennasalerni án þess að hún gefi fullkomið samþykki til þess. Sálarástand konunnar eftir atburðinn sýnir að hann var gegn hennar vilja að ýta einstaklingi inn í lokað rými og loka á eftir sér án þess að viðkomandi einstaklingum gefi samþykki sitt er ofbeldi í þeim skilningi sem lagður hefur verið í andlegt ofbeldi í þeim literatúr sem ég hef lesið.

Það er útúrsnúningur að segja að eingöngu sé verið að fjalla um það sem fer fram í huga einstaklingsins. Það á ekki að ráðast í einkasvæði einstaklings í húsi eða á líka viðkomandi nema með fullkomnu samþykki viðkomandi. Ef viðkomandi gerir það þá er hann að sýna ofbeldi sem er refsivert.

[Hans Haraldsson (IP-tala skráð) 7.7.2007 kl. 13:44]

Ég get svo sem tekið undir með þér í því að skilningur dómsins á ofbeldi er of þröngur og það væri kannski eðlilegt að endurskoða lögin. Hinsvegar er sýknudómurinn ekki einungis byggður á því, sbr: 

"Er frásögn hennar alveg ótvíræð um það að ákærði fór öllu sínu fram við hana án þess að hún veitti athæfi hans viðnám eða mótmælti því. Í því sambandi ber sérstaklega að hafa í huga að hún reyndi ekki að kalla á hjálp þegar hún heyrði að einhver kom inn á snyrtinguna. Þá er að einnig að líta til þess að X þykir, fram til þess að þau fóru inn á salernisklefann, ekki hafa gefið ákærða ástæðu til að halda það að hún væri honum andhverf. Þegar allt þetta er haft í huga álítur dómurinn að ákærða hafi ekki hlotið að vera það ljóst að samræðið og kynferðismökin væru að óvilja X".

Konan segist hafa neitað manninum um leyfi til að koma inn í salernisklefann. Það er hinsvegar ekki hægt að sanna það.

Sjálfum finnst mér það líklegra að maðurinn hafi nauðgað henni. Hinsvegar sýnist mér það rétt hjá dómurunum að byggja dóminn á þeim staðreyndum sem hægt er að sanna. Séu þær staðreyndir skoðaðar geta þær allt eins stutt framburð mannsins eins og konunnar.

[K Zeta, 8.7.2007 kl. 14:06]

Það verður að vera "Beyond Reasonable Doubt" ef senda á ungan mann í fangelsi fyrir brot sem hann kannski framdi.  Ölvun virðist spila stóran part þarna og spurning hvort ákærði beri ábyrgð á ölvun meints fórnarlambs?  Málið er hið sorglegasta og vafamál hvort rétt sé að auka vandræðin og dæma mögulega saklausan dreng í fangelsi?