Jafnrétti á æðstu stöðum

Valgerður utanríkisráðherra fjallar um stöðu kvenna í ríkisstjórnum og bendir m.a. á það að konur hafa ekki gengt ákveðnum ráðherraembættum. Það er til góðs að benda á slíka hluti. Það velkist enginn í efa um að konur eiga yfirleitt upp á brattan að sækja í stjórnunarstöðum jafnt hjá hinu opinbera sem hjá einkafyrirtækjum. Það er hins vegar ekki endilega tákn um þetta að konur hafi ekki gegnt ákveðnum ráðherraembættum. Miklu heldur er  að benda á hversu fáar konur hafa gegnt slíkum embættum. Hvaða embættum konur síðan gegna geta ráðist m.a. á tilviljunum eins og skiptingu ráðherraembætta milli stjórnarflokka og áhuga þeirra kvenna sem veljast til ráðherraembætta. Utanríkisráðherraembættið er yfirleitt talið næst virðulegast ráðherraembættið næst forsætisráðherra og kona gegnir því.

Konur eru ekki eins og menn. Það er að vísu ljóst að munur milli kvenna er aðeins mjög lítill hluti af muni milli einstaklinga og því má ekki segja að kona hafi ákveðna hæfileika eða skorti þá vegna kyns síns. Munurinn er aðeins almennur og kemur fram í stórum hópi en ekki á einstökum einstaklingum. Eftir sem áður þá eru vissir staðir sem þarfnast allra hæfileika bæði þeirra sem meiri líkur eru á að konur hafi og þeirra sem líklegra að karlmenn hafi. Þess vegna ætti t.d. að líta á það að æðsta stjórn ríkisins svo sem Hæstiréttur og ríkisstjórnir hafi jafnari skiptingu milli kynja. Þegar skipað var í hæstarétt og litið frekar á einhverja óskrifaða reglu um að lögmenn hefðu einhvern rétt til embættis fremur en aðrir og það metið meir en jöfnun kynjahlutfalla er náttúrulega algjörlega á skjön við þessa skoðun mína.

Góðar stundir.

Umhugsunarefni að konur hafi aldrei gegnt ákveðnum ráðherraembættum